(Kilka słów na temat) "Las samobójców", czyli Aokigahara w kinie

Las Aokigahara – las owiany złą sławą, popularny wśród japońskich samobójców, ble ble ble. Przeglądając po wczorajszym kinowym seansie Sieć w poszukiwaniu recenzji wszędzie pojawiają się te same informację na temat lasu znajdującego się u podnóży Fuji-san. Trudno jednak napisać coś odkrywczego o tym miejscu, jeśli Internet zdominowany jest przez wiadomości o ofiarach tego miejsca.







Paradoksalnie więc miejsce tak dramatyczne i tragiczne staje się niejako atrakcją turystyczną Japonii, do czego nie są specjalnie przekonane japońskie władze. Dla nich to nie jest, bowiem filmowa fikcja a raczej realny problem, z którym muszą się przecież zmierzyć. Mam tu na myśli nie tylko sam fakt popełniania samobójstw przez ludzi, ale także takie przyziemne sprawy jako koszty sprowadzenia z lasu ciał powieszonych. Według panującego prawa koszty te ponoszą znajdujące się w pobliżu miejscowości co jest dla nich sporym obciążeniem budżetowym. Pytanie czy kiedyś nie skończy się to tak jak w wypadku rzucających się pod pociąg Japończyków, kiedy to wszelkie koszty pokrywa rodzina samobójcy...a są to kwoty doprawdy niemałe.

Władze Japonii chcąc rozprawić się w jakiś sposób z tym problemem starają się wprowadzać różnego rodzaju środki zapobiegawcze jak patrole krążące w okolicy Aokigahary, stawianie znaków, które mają odciągnąć potencjalnych samobójców od swoich zamiarów czy w końcu „wyciszenie” popularności tego miejsca.

I tu niestety pojawia się problem w postaci filmu „Las samobójców”, który niedawno trafił na ekrany kin. Z pewną dozą obawy muszę stwierdzić, że obraz Jasona Zady może dołączyć do grona trzech książek, które w znaczący sposób spopularyzowały to miejsce wśród samobójców. W gronie tym nie sposób pominąć „Pagody fal” oraz „Kuroi Jakai” autorstwa Seichō Matsumoto czy „The Complete Manual of Suicide” Wataru Tsurumi (mini odpowiednik dostaliśmy kiedyś w czasopiśmie „Zły", które z perspektywy czasu oceniam, jako wymysł chory i patologiczny, który mógł powstać tylko w głowie kogoś pokroju Jerzego Urbana). Teraz do tej trójcy dołączył amerykański obraz filmowy.

„Las samobójców” opowiada historię Sary, jednej z sióstr bliźniaczek, która wyjeżdża do Japonii, aby odszukać tę drugą. Ktoś widział ją jak wchodziła do Aokigahary i od tego momentu słuch po niej zaginął. Sara przekonana o tym, że Jess żyje, stawia wszystko na jedną kartę i ryzykując swoje własne życie, podejmuje próbę wyciągnięcia jej z tarapatów. Pomimo ostrzeżeń miejscowych, aby nie przebywać w lesie po zmroku, bohaterka ignoruje to, co staje się dla niej pasmem przerażających zdarzeń, prowadzących do efektownego finału.

To co rzuca się w oczy podczas przeglądania Internetu w poszukiwaniu recenzji filmu to fakt, jak różne są opinie recenzentów poczynając od wysokich ocen a kończąc na ocenach absolutnie odradzających wybieranie się do kina. Ja osobiście skłaniam się raczej ku tej wyższej nocie, bo choć film ten bazuje na oklepanych w horrorze motywach jak wyskakujące z różnych miejsc potwory, które mają nas straszyć i podnosić ciśnienie to jest to zrobione w sposób dobry, który działa i jest skuteczny (szczególnie jedna scena pod koniec filmu). Obejrzanych horrorów mam na swoim koncie sporo, ale przyznaje, że już dawno żaden z nich nie trzymał mnie w takim napięciu jak ten. To zapewne też kwestia tego, że reżyser nie przeciągał filmu sztucznie, przez co trwa on zaledwie 90 minut. To oczywiście niesie za sobą pewne niebezpieczeństwa jak to, że trzeba mknąć do przodu z akcją, aby ze wszystkim zdążyć.

Jak już wspomniałem film bazuje na najprostszych motywach straszenia, ale poza tym oferuje coś jeszcze, a mianowicie całkiem niezły gęsty klimat, który tworzy sam las. Dzieje się tu naprawdę dużo i, choć momentami bez trudu wyłapujemy wpadki scenarzystów, to przecież film ten ma bawić/straszyć, a nie być do granic możliwości prawdopodobny. Mieszanie się fikcji z rzeczywistością dodatkowo jeszcze wzmacnia pozytywny odbiór tego horroru. Czy jest to obraz wtórny? Pewnie pod wieloma względami tak, ale już dawno gatunek ten przestał być specjalnie oryginalny, choć oczywiście wyjątki się zdarzają. Na koniec warto też dodać, że samo zakończenie, dla mnie osobiście, wprowadziło sporo zaskoczenia i przypadło do gustu.

Druga strona medalu jest taka, że film ten chciałem obejrzeć głównie na fakt, że traktuje o Japonii. Sam pomysł wykorzystania Aokigahary wydał się przeraźliwie (nomen omen) dobry. Ciekaw więc byłem jak wybrną z tego twórcy. Cóż, jest nieźle, aczkolwiek niewykorzystany potencjał na pewno został. Twórcy „Lasu samobójców” bazują na folklorze, wierzeniach i pewnej historii Japonii związanej z tym miejscem, ale też niektóe elementy modyfikują, aby było bardziej przeraźliwie, jak choćby motyw z trzymaniem ciał w piwnicy pewnego baru. Nikt przy zdrowych myślach nie uwierzy, że jest to możliwe, ale z drugiej strony to mogła być fantazja reżysera na temat ciał ofiar skremowanych i przetrzymywanych w urnach. Twórcy filmu opowiadają też o tym, jak samobójcy czy ci, którzy dopiero planują pozbawić się życia rozciągają na drzewach taśmy, aby w przyszłości można było ich znaleźć, bez błądzenia po lesie. Takich odnośników do faktycznych sytuacji czy tych mniej realnych jest sporo i jeśli ktoś na co dzień interesuje się tematem to bez trudu wyłapie je wszystkie.

Nieco paradoksalnie najstraszniejsze w tym całym obrazie jest to, czego nie pokazuje się w filmie. Las Aokigahara jest przerażający sam w sobie na tyle, że zwykłe filmy dokumentalne mrożą krew w żyłach. Nie trzeba więc wiele, aby wykorzystując ten motyw przestraszyć widza. Hurtowe samobójstwa czy, jak mówią miejskie legendy, wykorzystanie lasu do porzucania najstarszych członków rodziny, gdy brakowało jedzenia muszą zrobić wrażenie nawet na największych twardzielach. W tym filmie ważne jest to, że reżyser nie przeszkadzał, dzięki czemu obraz może zrobić wrażenie. Ja do dziś mam ciary na plecach.

Zainteresowanych samym "lasem samobójców" odsyłam do ciekawego artykule poświęconemu tej tematyce, który pojawił się w dzienniku Japonia-online.pl.

Chcecie wiedzieć dlaczego las Aokigahara jest taki przerażający? Dwa zdjęcia powiedzą więcej niż tysiąc słów...

Porzucony samochód, do którego pewnie nikt już nie wsiądzie. Kierowca pozostał w lesie...

Rzeczy samobójców, które można znaleźć podczas wycieczki

Zdjęcia zaczerpnięte z strony japonia-online.pl

Czy więc warto iść na ten film? Według mnie tak, gdyż może wystraszyć. Nie jest to obraz idealny, ale na pewno taki, który przez jakiś czas się wspomina. Jeśli dodatkowo jesteś zafascynowany Krajem Kwitnącej Wiśni to tym bardziej warto. Ciekawi mnie reakcja Japończyków na ten obraz i wpływ jaki może mieć na potencjalnych samobójców. Jeśli coś znajdziecie dajcie znać.

ps. w filmie nie do końca zrozumiałem jedną rzecz, a mianowicie kwestię śmierci rodziców bliźniaczek. Ktoś potrafi wyjaśnić?

                                                                                  Twitter --> @Jaroslaw_D