(Recenzja) Akt #20

Jeśli przy dziewiętnastym numerze Aktu można było mówić, że jego gwiazdą był niemiecki artysta Mawil, tak w przypadku najnowszego – dwudziestego – za taką można uznać Szarlotę Pawel. Grudniowy numer pisma to swoisty hołd oddany tej kultowej w polskim środowisku komiksowym i zmarłej niedawno autorce. Jeśli więc jesteście fanami Jonka, Jonki i Kleksa to kupujcie Akt w ciemno.

(Recenzja) Jake Adelstein - Człowiek yakuzy. Sekrety japońskiego półświatka

Gangsterzy wymuszający haracze, bandyci zarabiający na rozbojach i szantażu czy może jednak pierwsi, którzy przyjdą z pomocą po trzęsieniu ziemi, środowisko, o którym tworzy się w Japonii fanziny i, które wśród mieszkańców wzbudzają swego rodzaju podziw. Jaka jest prawdziwa twarz Yakuzy? Dlaczego akurat japońska mafia jest tą, która wzbudza tak różne odczucia i kim są gangsterzy wstępujący w szeregi klanów? Pytań i wątpliwości jest naprawdę wiele, bo każda mafijna rodzina wzbudza zainteresowanie i bez znaczenia czy jest to w Polsce, czy w Japonii, czy we Włoszech. Nic więc dziwnego, że i pisarze sięgają po ten temat.

(Recenzja) Tomasz Kontny, Krzysztof Budziejewski - Wydział 7: Larinae

Drugi zeszyt serii „Wydział 7” ukazał się w grudniu ubiegłego**. I trochę szkoda, że z „Larinae” zapoznałem się dopiero teraz, bo w innym wypadku myślę, że zeszyt ten trafiłby do mojego podsumowania Top 15 za rok 2018. Tak się jednak nie stało, więc nie pozostaje mi nic innego jak pochwalić go w niniejszym tekście.

(Recenzja) Patricia Posner - Farmaceuta z Auschwitz. Historia zwyczajnego zbrodniarza

„To niesłychane, jakie oszczerstwa dopuszcza się do publikacji w niemieckich czasopismach. Owe czasopisma to ilustrowane dowody na brak charakteru i brak odpowiedniej postawy obecnego rządu niemieckiego, który toleruje takie hańbienie drugiego Państwa. Kłamstwo polityczne triumfuje, a czas i historię wypacza się i nagina” – powyższy cytat pochodzi z książki „Farmaceuta z Auschwitz” autorstwa amerykańskiej dziennikarki Patrice Posner. To jedno krótkie zdanie choć przypadkowo, gdyż wyrwane z innego kontekstu, całkowicie oddaje to, co dziś robią niemieckie (i nie tylko niemieckie) media zrzucające odpowiedzialność za Holokaust na Polskę. Dziś już nikogo ani nie dziwi, ani nie szokuje, że w świat idzie głos o „polskich obozach zagłady”. Jak widać u naszych zachodnich sąsiadów, zrzucanie z siebie winy to norma, co zauważa nie tylko część Polaków.

(Kilka słów na temat) Z wizytą w Kinie Bodo, czyli oglądamy "Mirai"

Okazji do oglądania anime w polskich kinach nie ma zbyt wiele. Ostatnia tego typu szansa (w Łodzi) była podczas projekcji „Wilczych Dzieci” a od tego czasu trochę już w końcu minęło. Gdy ogłoszono, że do kin trafia „Mirai” wiedziałem, że wybrać się trzeba.

(to nie jest Recenzja) Kentarou Miura - Berserk #19

Jak tam wasze wrażenia po najnowszym Berserku? Pamiętam moment, w którym seria ta dopiero w Polsce startowała i jak wtedy myślałem, ile to lat przyjdzie mi przeżyć, zanim przeczytam całość. Latka lecą nadspodziewanie szybko, tak, że od tego momentu jestem już starszy o kilka wiosen, a i następca pojawił się w moim życiu heh. Niezmienne jest jedno. Berserk pozostaje Berserkiem. Jest sex, jest gore, jest mnóstwo pojedynków i jest ogromny miecz głównego bohatera. I fajnie, czytelnik wie, na co może liczyć.

(Recenzja) Olga Mądrowska - Utagawa Kuniyoshi i portret japońskiego wojownika

Sztuka drzeworytu jest nieodłącznie związana z Japonią, będąc jednym z tych elementów, które często od razu pojawiają się w głowie, gdy pomyślimy sobie o Kraju Kwitnącej Wiśni. Mnie osobiście szczególnie zachwyciła odmiana muzan-e, czyli tzw. Krwawe Obrazy, ale jest to też sztuka tak obszerna, że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Musha-e jest z kolei jednym z najbardziej popularnych i efektownych. Najważniejszym przedstawicielem tego nurtu bez wątpienia był Utagawa Kuniyoshi, który przebył żmudną drogę od ucznia do mistrza. I to właśnie tej postać poświęcona jest niezbyt może obszerna, ale treściwa publikacja Wydawnictwa Kirin zatytułowana „Utagawa Kuniyoshi i portret japońskiego wojownika”.

(Recenzja) Katarzyna Clio Gucewicz - Cienie północy

Na początek muszę zaznaczyć jedno. Kara chłosty należy się osobie odpowiedzialnej za umieszczenie TAKIEGO spojlera w opisie umieszczonym na tyle okładki. W mojej opinii jest to skrajna nieodpowiedzialność, która nie powinna się zdarzyć. Rozumiem, że ten krótki fragment ma zachęcić do dalszej lektury i być może tak nawet jest, ale jakim kosztem? Moje „oburzenie” zrozumiecie po lekturze „Cienie Północy” Katarzyny Clio Gucewicz.