(Recenzja) Ed Piskor - Hip Hop Genealogia #1

Czekałem, naprawdę bardzo długo czekałem, aż dojdzie do premiery tego komiksu. W końcu, po wielu miesiącach niecierpliwego zaglądania na fanpejdż wydawnictwa odpowiedzialnego w Polsce za jego publikację, doczekałem się najpierw ustalonej daty premiery, a trochę później na sam komiks. Timof Comics - za to, że wydajesz serię „Hip-Hop Genealogia”, jesteś moim tegorocznym numerem jeden wśród wydawnictw! Sam komiks też z pewnością znajdzie się na tegorocznym podium, które w tym roku
będzie wyjątkowo ciasne.

Ok, umówmy się już na wstępie. Rzeczona czteroodcinkowa seria nie jest komiksem dla wszystkich. Umówmy się też, że może ona zebrać równie wiele pozytywnych co negatywnych opinii. Jeśli bowiem nie jesteś ziomem, który słucha dobrego hip-hopu, jeśli Twoja wiedza w dziedzinie ogranicza się do gwiazd nastawionych na komercyjny sukces, tudzież chłam pokroju Jeden Osiem L, a dawne lata masz gdzieś, jeśli w końcu odrzuca Cię na samą myśl o tym, że można słuchać rapujących Czarnych, to odbij zarówno od samego komiksu, jak i lektury dalszej części tego tekstu. Najnormalniej w świecie nie jest to zajawka dla Ciebie. Zapytasz dlaczego? Ano dlatego, że jest to seria mocno specyficzna i nie do końca pasująca do wyobrażeń o komiksie. Nie znajdziesz tutaj Białasie rozwiniętej fabuły, czy zwrotów akcji, choć bohaterów jest co niemiara. Ten album nie jest komiksową opowieścią sensu stricto, a raczej encyklopedią historii wywodzącego się z Ameryki Północnej gatunku muzycznego. Zamiast rozwiniętej fabuły, poznasz początki hip-hopu w jego kolebce i jak kształtowała się ta kultura. Zamiast pojedynków na strzelające z tyłka ognie, obejrzysz pojedynki, ale na rymy najznakomitszych amerykańskich nawijaczy. W końcu zamiast wymyślonych postaci w dziwnych kostiumach dane Ci będzie poznać najznakomitszych przedstawicieli tej kultury na czele z Afriką Bambaatą czy Grandmaster Fleshem. I wiesz co? I jest to zrobione od początku do końca tak zajebiście, że ja to kupuje w całości. Nie będę pisał, że trochę mało jest mowy o pozostałych trzech elementach tej kultury, że dobrze byłoby opowiedzieć nieco więcej o np. Zulu Nation. To wszystko jest pikuś podłóg tego, jak zajebista jest to rzecz i jakie ciary na plecach powoduje, to gdy nagle w albumie pojawia się pewien czarnoskóry „Doktor”. Serio ten album to kawał wiedzy na temat muzyki nie tylko czarnych. Wiedzy podanej w przystępny sposób, aczkolwiek jednocześnie wymagającej od nas, abyśmy choć pobieżnie znali i rozumieli tę kulturę. Dopiero wówczas w pełni docenimy kunszt autora i będziemy się jarać tym albumem.

Ed Piskor zrobił tu kawał genialnej roboty na gruncie fabularnym. Przełożył on na język komiksu język hip-hopu i zrobił to dosłownie. Mnóstwo tu tekstów z kawałków nagrywanych przez raperów, są nawet wolnostylowe bitwy i od razu przy tym trzeba podkreślić świetną pracę tłumaczy, którzy genialnie oddali ducha tych pojedynków i hip-hopu w ogóle. Jak już wspomniałem, encyklopedyczne założenie wymusza na autorze pewne konkretne posunięcia, więc nie ma co liczyć, że będzie tu jakiś przesadnie długo ciągnięty jeden wątek, aczkolwiek nie jest też tak, że jest to komiks bez ładu i składu. Co to, to nie. Wręcz odwrotnie. Daje on nam rozbudowany i ciekawy obraz tej kultury, a to przecież dopiero pierwszy tom. Już jednak z tego pierwszego dowiecie się o pierwszych koncertach, konfliktach i o tym, jak młodzi (naprawdę młodzi jeden musiał przerywać koncerty, żeby wrócić przed wieczorem do domu) raperzy byli wyzyskiwani przez machinę, a może jeszcze inaczej jak kształtowało się hiphopowe bagno, w którym rządzili chciwi wydawcy.

Równie genialnie, jak scenariusz prezentuje się tu szata graficzna. Stylizowana na old schoolowe komiksy, ale też kreskówki idealnie oddaje ducha czasów. Stroje, fryzury, otoczenie. Wszystko to przenosi nas z powrotem w lata 80-te i jest to wyprawa bez wątpienia godna przeżycia. Być może chwalę ten komiks aż do przesady, ale wszystko w nim jest tak perfekcyjne, że nie sposób, żeby było inaczej. Klimat starej szkoły to jednak nie tylko ciuchy czy postaci, ale też sposób opowiadania tej historii za pomocą rysunków i odpowiednio skonstruowanych kadrów. Uporządkowane, bez żadnych udziwnień, takie gdzie bardzo dużą wartość odgrywają dymki narracyjne w postaci prostokątów. Serio, pomysł i wykonanie tej historii jest perfekcyjne. Zresztą wystarczy spojrzeć na przykładowe kadry i już się japa cieszy do tego komiksu. Na pewno też ogromny plus dla wydawcy za papier, na jakim komiks się ukazał, gdyż każdy inny byłby zły, co oznacza, że ten idealnie pasuje do nastroju historii. I tylko trochę zdziwił mnie bardzo duży format komiksu, którego się nie spodziewałem.

Czy więc jest to album perfekcyjny? Dla mnie tak natomiast podkreślam, że pisze to z perspektywy osoby, która jara się old scholoowym hip-hopem (nawet teraz, podczas pisania tej recenzji w głośnikach leci Kurtis Blow), pamięta czasy „Klanu” i „Yo! MTV Raps” i, która lubi czytać o historii muzyki. Jeśli jednak jest to dla ciebie temat odległy, a w komiksie szukasz przede wszystkim świetnej historii, a stary sposób rysowania Cię odrzuca, to możesz się zadziwić tak wysoką jego oceną. Doceń jednak ogromne zaangażowanie autora, żeby jego praca perfekcyjnie oddawała realia i przekazywała nauki płynące z hip-hopu. Ja jestem zachwycony i czekam na więcej.

Hip Hop Genealogia #1

Scenariusz: Ed Piskor

Rysunek: Ed Piskor

Tłumaczenie: Piotr Czarnota, Marceli Szpak

Wydawnictwo: Timof i cisi wspólnicy

8/2018

Liczba stron: 112

Format: 225x320 mm

Oprawa: miękka

Druk: kolor

ISBN-13: 9788365527684

Wydanie: I

Cena z okładki: 69 zł

Tekst powstał na potrzeby portalu sztukater.pl