Książki takie jak ta według mnie wymykają się wszelkim schematom. Po co bowiem oceniać, styl pisarski, po co oceniać konstrukcje utworów czy bohaterów. Czy naprawdę jest potrzeba oceniania, czy jest to napisane poprawne, czy nie? Przecież w tym wszystkim chodzi o emocje...a tych ocenić się nie da w żaden sposób, bowiem to kwestia indywidualna. Jeśli więc czytelnik uroni łzę wzruszenia już podczas pierwszej opowieści, to na tym tekst można zakończyć... Nic więcej dodawać nie trzeba.
„Słowa niewypowiedziane są kwiatami ciszy”
